Inmiddels is mijn nieuwe avontuur bekend. Ik word bondscoach van het Indiase damesteam. Het is een vierjarig contract tot en met de Olympisch Spelen in Tokio.

Na langer dan 1 jaar niet gecoacht te hebben, is het goede gevoel weer terug. Afstand nemen van het hockey heeft me goed gedaan, zowel op persoonlijk als professioneel vlak. Ik ben van mening dat je niet aan een job moet beginnen als je er niet volledig achterstaat en dit voelt goed. Ja, ik ben veel weg en ja, ik weet dat het een andere cultuur is. Het wordt ongetwijfeld een grote uitdaging voor mijn gezin en mijzelf, maar de kriebel om de dames naar een hoger plan te tillen is enorm.

Mijn drijfveer is het maximale uit het potentieel van mensen te halen, dit doe ik bij Hockey Support, door kinderen te laten ervaren dat ze meer kunnen dat ze denken, bij presentaties waar ik mensen laat ervaren dat persoonlijke groei vanuit jezelf komt en nu mag ik hetzelfde bij de dames van India doen.
 
Vanaf het eerste contact met Hockey India was de motivatie er omdat hockey enorm leeft in India en dat het alleen maar meer aan het worden is nu de heren het zo goed doen. Daarnaast hebben de dames voor het eerst de Olympische Spelen meegemaakt en weten inmiddels ook hoe het winnen van een toernooi is. We trainen 6 dagen per week en veel is vergelijkbaar met de situatie in China. China kwam achteraf op een ideaal moment, want daar heb ik al kunnen proeven aan de Aziatisch cultuur.

Ik ben nu vooral heel erg benieuwd naar de potentie van het team. Op dit moment staat India op de 12e plek van de wereld en de eerste stap is de Hockey World League 2 in Vancouver. Daar willen we ons plaatsen voor de volgende ronde in Brussel.

Learn from the past, it will bring you further in the future!

I keep you posted
Twitter: SjoerdMarijne
Insta: sjoerdmarijne

Sjoerd

Een half jaar geleden is ons bedrijf ML Hockey Support een samenwerking aangegaan met Indicia Total Performance Academy waarin we gezamenlijk gecertificeerde bedrijfsopleidingen aanbieden.

Het is een combinatie van een in company beroepsopleiding op maat, met de toevoeging van het sausje van de topsport door onze topsportbegeleiders. Een voorbeeld daarvan is hoe je omgaat met doelstellingen. In het bedrijfsleven zijn we meer bezig met het einddoel en in de sport knippen we onze einddoelen in concrete doelen die altijd haalbaar zijn om uiteindelijk de gewenste einddoelstelling te halen.

Als voorbeeld gebruik ik een accountmanager die een target heeft van 3 ton en een spits die doelpunten moet maken tijdens een toernooi. Als een accountmanager alleen maar bezig is met het binnen halen van die 3 ton, zal dat stress opleveren en datzelfde geldt voor een spits die gefocust is op het scoren. Als we die stress weg kunnen halen zullen beiden beter presteren en is de kans groter dat ze hun doelstelling behalen. Als het allemaal lukt lijkt er geen probleem, maar de problemen ontstaan juist als het niet lukt en vooral de gedachte dat het misschien niet gaat lukken.

Vóór een groot toernooi zeg ik vaak tegen de spitsen dat ze zich moeten focussen op het innemen van de juiste positie en het aanbieden om de bal te kunnen krijgen. Dit kunnen ze namelijk altijd doen, ongeacht of de tegenstander sterk is, het slecht weer is, de scheidsrechter slecht is of zelf geen goede dag hebben. Als ze dit doen is de kans op scoren groter en wordt de focus op scoren indirect weggehaald.

Als een accountmanager elke dag minimaal 3 afspraken heeft zal die target vanzelf goedkomen. Het geeft ook rust omdat je weet dat je meerdere afspraken hebt en niet alles afhangt van die ene belangrijke afspraak.

Een ander mooi voorbeeld is Ruud van Nistelrooij. Als voetballeek viel mij altijd één ding op aan hem, hij ging voor elke rebound! Nooit liet hij er eentje lopen en dat heeft hem veel doelpunten opgeleverd. Hij had de drive om elke keer, hoe onmogelijk de situatie ook leek, toch te lopen voor die ene bal. Het was zijn doel om te lopen voor elke bal en dan komt het scoren vanzelf. Bij elke situatie in het strafschopgebied was hij betrokken. Dus als spits is het verstandig om meer bezig te zijn met je positie om succesvol te zijn in plaats van met het einddoel.

Topsport spreekt aan en daarom gebruiken we de lessen die de topsport ons geleerd heeft en vertalen we die naar het bedrijfsleven. We besteden aandacht aan de persoonlijke mindset, want op het hoogste niveau is het mentale aspect bepalend voor het wel of niet slagen in de top. In het bedrijfsleven is dit niet veel anders. Ons doel is om werknemers meer als topsporters te laten denken, meer uit hun eigen potentie te halen en teams beter te laten samenwerken. Het werkplezier (lees drive) neemt toe en doelstellingen worden eerder behaald.

Veel bedrijven willen graag ex-topsporters in dienst nemen, maar je kunt ze ook zelf creëren. Hoe mooi is het als jouw werknemers leren denken en handelen als een topsporter. De bedrijfsresultaten gaan omhoog en daarmee wordt de einddoelstelling van de leidinggevende ook behaald….

Een week voor mijn vertrek kreeg ik een telefoontje vanuit China, of ik geïnteresseerd was in het trainen van het mannenteam van Liaoning voor een periode van 7 weken.

Daar moest ik wel even over nadenken! Mijn plezier in het coachen en trainen is het afgelopen jaar natuurlijk behoorlijk afgenomen door alles wat er gebeurd is, maar veel tijd had ik niet want een week later stond de vlucht al gepland.. Ooit moest ik toch weer proberen te ontdekken of ik dat vlammetje weer kon laten branden.. En dus was een vertrek naar China de juiste keuze. In een relatief korte periode krijg ik de kans om weer heel intensief met een team bezig te zijn met een heldere doelstelling. Spelers technisch en tactisch beter maken. Kijken of ik in dat proces weer blijdschap en passie kan gaan voelen en daar ook weer aan toe durf te geven. Bezig zijn met teamprocessen, spelers beter maken, op het veld staan…. Daar heb ik het altijd voor gedaan. Bovendien zit ik daar veel alleen en kan ik het verlies van mijn beide ouders in 7 maanden tijd ook een plek gaan geven.

Inmiddels zit ik alweer 2,5 week in China en hoe anders werkt het hier! Provinciale teams spelen tegen elkaar op toernooien en daaronder hangen de stedenteams. Spelers zijn 24/7 beschikbaar want dit is gewoon werk. Ideaal voor een coach want je spelers zijn fulltime aanwezig en dus wordt er wekelijks 13x getraind! Dit jaar staat volledig in het teken van de National Games, die eens in de vier jaar gespeeld worden. Voor de Chinezen is dit toernooi belangrijker dan de Olympische Spelen want de bedragen die door de provincies bij winst worden uitgekeerd zijn extreem hoog. Er loopt hier een speler rond die 3x dat toernooi gewonnen heeft en daar een zeer respectabel huis van heeft kunnen kopen. Daarnaast krijgen ze privileges voor het leven omdat alles gerelateerd is aan de status die ze daarmee opbouwen.

Ik begin inmiddels goed te wennen aan het enorme cultuurverschil. Je bent volledig op jezelf aangewezen en elk contact met de spelersgroep verloopt via een tolk. Van enige spontaniteit in de interactie met spelers en andere coaches was in het begin weinig sprake. Gelukkig gaat dat gaandeweg het proces steeds beter.

Het mooie van deze cultuur is dat ze openstaan voor nieuwe ideeën en dat ze die ook zonder discussie uitvoeren. Dat is voor mij als buitenlandse coach met andere inzichten en een andere visie heel prettig. Nadeel is dat hun eigen inbreng nog beperkt is, maar als het ze de achterliggende gedachte van de door te voeren veranderingen gaan begrijpen zal dit er ook steeds meer in komen. Spelers moeten zelf keuzes leren maken in het veld en dat is een grote verandering die ik hier aan het maken ben.

Volgende week ga ik 8 dagen naar huis om vervolgens weer terug te keren voor een periode van 3,5 week. We trainen dan in Whenzou, in het Zuidoosten van China. Daar is het rond de 25 graden en de hele winter verkast de school daarheen. Om die reden hebben ze daar een complex gebouwd zodat er doorgetraind kan worden voor de belangrijke National Games.

Al met al een zeer mooi avontuur en de kriebel om weer het maximale uit de potentie van een team te halen is weer terug!  Het verwerken van het overlijden van beide ouders zal meer tijd gaan kosten..

Sjoerd

Focus op datgene wat je hebt en niet op datgene wat je niet hebt! De Olympische Spelen zijn nu volop aan de gang en natuurlijk ontkom ik niet aan de gedachte dat ik daar ook had kunnen zijn. Ik probeer die gedachten ook snel weer los te laten omdat het simpelweg niet zo is en ik er niets meer aan kan veranderen. Dan kan ik er wel over blijven nadenken hoe het geweest zou zijn en welke stappen ik genomen zou hebben, maar het is verspilde energie.
 
Het geeft zelfs negatieve energie om hier voortdurend over na te denken en dat is voor niemand goed. Voor mijzelf niet, maar zeker voor mijn directe omgeving niet.
 
Ondanks dat ik dit jaar geen team heb gecoacht, heb ik wel het gevoel mij verder ontwikkeld te hebben als coach. Soms is het heel verhelderend om zaken vanaf een afstandje te bekijken. Als je als coach een wedstrijd kijkt, zie je vaak minder dan wanneer je als toeschouwer vanaf de zijlijn een wedstrijd bekijkt. Dit is precies hoe ik het op dit moment ervaar.
 
Ik ben deze vakantie het boek van Herr Pep aan het lezen. Het beschrijft de periode van Pep Guardiola als hij aankomt bij Bayern München. Mooi om te lezen hoe hij in een andere omgeving dan Barcelona aan de slag gaat bij een team dat de triple heeft gewonnen. En dat team zelfs nog beetje bij beetje beter weet te maken. Op dat moment besefte ik wat ik ergste vind van mijn vertrek bij de Nederlandse dames: het niet kunnen afmaken van je plannen, je doelen, van je werk….
Nee, er is geen rancune naar de dames zoals velen denken. Ik had het gewoon graag met ze afgemaakt. De wedstrijd tegen Australië tijdens de HWL3 had de basis moeten zijn voor het jaar erop. Dat is mooi om te lezen in het boek van Guardiola, het gaat met ups en downs om tot een constant hoog niveau te komen.
 
Het is helaas niet anders en ik moet heel eenvoudig ‘gewoon’ verder. Zo ben ik alweer druk bezig met nieuwe uitdagingen voor ML Hockey Support, het bedrijf dat ik al een paar jaar run met Raoul Ehren. ML Hockey Support is flink aan het uitbreiden en daar kan ik dan weer heel veel positieve energie uit halen.
 
Naast onze core business, de ML (zomer) Hockeyscholen en ML Hockeykampen, organiseren we sinds kort hockeyreizen naar Nederland voor buitenlandse teams en scholen. Daarnaast houden we ons bezig met:

• Gecertificeerde opleidingen voor het bedrijfsleven
• Organisatie van het NK Hockey Challenge (wie slaat of sleept het hardst in Nederland, want elk kind heeft tenslotte een talent)
• Organisatie van een coach- en trainersseminar
• Opzetten van de ML Hockeyschool in het buitenland

 
Kortom, mooi initiatieven en allemaal om kinderen de kans te geven meer uit hun potentieel te halen. Voor ons is dit de #MLstyle want er is niets mooier dan kinderen met zelfvertrouwen op het veld te zien staan. Ze nemen dit mee naar school, naar huis en in de omgang met vrienden. Het is meer dan een hockeytraining. Zoals coachen meer is dan zeggen waar iedereen moet lopen.

Sjoerd

Op 18 februari bel ik om 11.00 mijn vader om te vragen hoe het met hem gaat. Hij heeft al 5 dagen griep en slaapt erg veel. Hij neemt niet op dus ik besluit om 's middags wel even langs te gaan. Kan ik mooi even verder met mijn werk want daar was ik nauwelijks aan toegekomen de afgelopen week. Mijn moeder is namelijk net uit het ziekenhuis ontslagen. Maar toch, op de een of andere manier had ik een slecht gevoel over de gezondheid van mijn vader. Daarom belde ik de dokter voor een kuur, de griep duurde nu te lang. De apotheker zou het diezelfde dag nog langsbrengen.
Om 16.00 vertrok ik met mijn jongste dochter Pleun naar mijn vader om poolshoogte te nemen, dat deed ik inmiddels dagelijks. Bij aankomst was, zoals altijd, de deur open en ik riep zijn naam want ik zag dat hij lag te slapen op de bank. Geen reactie... Vanuit de deuropening kon je alleen zijn voeten zien, maar hij deed wel vaker een middagdutje op de bank. Na meerdere pogingen een reactie te krijgen besloot ik naar de bank toe te lopen. Mijn voorgevoel was niet ok.. dus ik vroeg mijn dochter om maar even bij de deur op papa te wachten. Wat ik zag was beangstigend, zijn gezicht was spierwit en er zat opgedroogd bloed bij zijn neus. Ik heb nog een paar keer wat harder zijn naam geroepen maar ik wist het eigenlijk wel. Er ging op dat moment van alles door me heen, ik wilde het uitschreeuwen, ik wilde hem door elkaar schudden, maar ik moest me inhouden voor Pleun. Het afschuwelijke besef dat mijn grote vriend, mijn raadgever, mijn vader er niet meer was kwam keihard binnen. Maar ik moest rustig blijven voor die kleine en vertelde haar, vechtend tegen mijn tranen, dat opa in een diepe slaap ligt en dat we maar beter kunnen gaan.

Mijn grootste verlies was een feit en zal al die anderen in perspectief plaatsen. Elk verlies als coach heeft me beter gemaakt, maar deze kan ik nog niet plaatsen…