Avontuur China

Een week voor mijn vertrek kreeg ik een telefoontje vanuit China, of ik geïnteresseerd was in het trainen van het mannenteam van Liaoning voor een periode van 7 weken.

Daar moest ik wel even over nadenken! Mijn plezier in het coachen en trainen is het afgelopen jaar natuurlijk behoorlijk afgenomen door alles wat er gebeurd is, maar veel tijd had ik niet want een week later stond de vlucht al gepland.. Ooit moest ik toch weer proberen te ontdekken of ik dat vlammetje weer kon laten branden.. En dus was een vertrek naar China de juiste keuze. In een relatief korte periode krijg ik de kans om weer heel intensief met een team bezig te zijn met een heldere doelstelling. Spelers technisch en tactisch beter maken. Kijken of ik in dat proces weer blijdschap en passie kan gaan voelen en daar ook weer aan toe durf te geven. Bezig zijn met teamprocessen, spelers beter maken, op het veld staan…. Daar heb ik het altijd voor gedaan. Bovendien zit ik daar veel alleen en kan ik het verlies van mijn beide ouders in 7 maanden tijd ook een plek gaan geven.

Inmiddels zit ik alweer 2,5 week in China en hoe anders werkt het hier! Provinciale teams spelen tegen elkaar op toernooien en daaronder hangen de stedenteams. Spelers zijn 24/7 beschikbaar want dit is gewoon werk. Ideaal voor een coach want je spelers zijn fulltime aanwezig en dus wordt er wekelijks 13x getraind! Dit jaar staat volledig in het teken van de National Games, die eens in de vier jaar gespeeld worden. Voor de Chinezen is dit toernooi belangrijker dan de Olympische Spelen want de bedragen die door de provincies bij winst worden uitgekeerd zijn extreem hoog. Er loopt hier een speler rond die 3x dat toernooi gewonnen heeft en daar een zeer respectabel huis van heeft kunnen kopen. Daarnaast krijgen ze privileges voor het leven omdat alles gerelateerd is aan de status die ze daarmee opbouwen.

Ik begin inmiddels goed te wennen aan het enorme cultuurverschil. Je bent volledig op jezelf aangewezen en elk contact met de spelersgroep verloopt via een tolk. Van enige spontaniteit in de interactie met spelers en andere coaches was in het begin weinig sprake. Gelukkig gaat dat gaandeweg het proces steeds beter.

Het mooie van deze cultuur is dat ze openstaan voor nieuwe ideeën en dat ze die ook zonder discussie uitvoeren. Dat is voor mij als buitenlandse coach met andere inzichten en een andere visie heel prettig. Nadeel is dat hun eigen inbreng nog beperkt is, maar als het ze de achterliggende gedachte van de door te voeren veranderingen gaan begrijpen zal dit er ook steeds meer in komen. Spelers moeten zelf keuzes leren maken in het veld en dat is een grote verandering die ik hier aan het maken ben.

Volgende week ga ik 8 dagen naar huis om vervolgens weer terug te keren voor een periode van 3,5 week. We trainen dan in Whenzou, in het Zuidoosten van China. Daar is het rond de 25 graden en de hele winter verkast de school daarheen. Om die reden hebben ze daar een complex gebouwd zodat er doorgetraind kan worden voor de belangrijke National Games.

Al met al een zeer mooi avontuur en de kriebel om weer het maximale uit de potentie van een team te halen is weer terug!  Het verwerken van het overlijden van beide ouders zal meer tijd gaan kosten..

Sjoerd

---