|
As a hockey player I only had 1 dream, to act at the highest level and participate in the Olympic Games. Over the years, unfortunately, it turned out that I wasn't good enough for that and after my active period as a player, I started to focus on coaching. I still had that dream, but it took on a slightly different perspective, namely coaching at the highest level and being at the Olympic Games as the person responsible for a national team.
If I have a goal, I go all out, I do everything to achieve that end goal. Of course this goes through trial and error and on the way there I bumped my head several times. But I will persevere! At a certain point I joined the KNHB and coached various Dutch youth teams. During the time that I was national coach of the Netherlands U21 boys, a performance coach offered to join the team and give advice about my approach and the group process. One of the comments that stuck with me the most: “Sjoerd, only 1 can want the most”. He didn't say what he meant by that, but that comment has been haunted by my mind for a long time and it was only after a few years that I was able to put this comment into the right context. To explain this, let me go back to the days when I was a young coach in the highest league in the Netherlands, always focused on winning. If we become champions or do something unique in the main division, my chances of becoming National coach will increase and I will come closer and closer to my final goal, the Olympic Games. I put all my energy into the teams to make them as successful as possible but more and more I got the feeling that it had to come from my side. This annoyed and frustrated me greatly which naturally led to angry outbursts from me to the team. I didn't understand why they didn't take more initiative, give even more energy. And that everything had to come from the coach. Then I slowly started to realize what the performance coach was telling me at the time; only 1 can want the most, Sjoerd. What is meant by 'only 1 can want the most?' Your players or employees must be the ones who want the most! You as a coach or manager are on the sidelines, but the players/employees are actually the 'actors' who have to do it within the lines/field of work. The moment you want more than your players/employees, a situation arises where you have to push them forward. This will work in the short term, but certainly not in the long term. I once said to a team “from now on you can show me how much you want” because it was clear that I wanted to achieve something. But I had to make sure that my team wanted even more than I did and that's always the challenge for managers. At the time, I took a more wait-and-see attitude and created an environment in which they had to take initiative. Taking initiative and showing commitment became my benchmark and the players who showed this best were selected for tours and tournaments. I haven't deviated from that since. I saw players on the field like I had never seen them before. I no longer had to push them to run faster and I could focus on more fundamental things than getting excited and asking them to work harder. This also made my role as manager much more valuable and interesting. In short, you create a situation in which players/employees give you energy instead of the other way around. If a player/employee still doesn't want more than what you want, there is only 1 solution for me, the team continues without this player/employee. Just will see how much the energy increases! A quote from one of the greatest Dutch soccerplayers ever, Johan Cruyff, is that you only see it when you realize it. It took me a while, but since I became aware of this, it has also made me calmer as a coach and I see more what is happening in my team because those blinders are off. It is your TEAM that really wants to achieve something and you as the coach/manager are ultimately responsible for inspiring and guiding them. Make sure you do this with people who also give you energy, because then it is wonderful to put all your energy into them. Sjoerd Er kan er maar 1 het meeste willen Als hockeyspeler had ik maar 1 droom, op het allerhoogste niveau acteren en meedoen aan de Olympische Spelen. In de loop der jaren bleek helaas dat ik daar niet goed genoeg voor was en ben ik mij, na mijn actieve periode als speler, gaan focussen op het coachen. Nog steeds had ik die droom, maar deze kreeg een iets andere invalshoek, namelijk coachen op het allerhoogste niveau en op de Olympische Spelen staan als eindverantwoordelijke van een landenteam. Als ik namelijk een doel heb dan ga ik er helemaal voor, ik pak alles aan om dat einddoel te bereiken. Dat gaat natuurlijk met vallen en opstaan en in de weg daarnaartoe ben ik meermaals tegen de lamp gelopen. Maar volhouden zal ik! Op een zeker moment kwam ik in dienst bij de KNHB en heb ik diverse Nederlandse jeugdteams gecoacht. In de tijd dat ik bondscoach was van Nederland U21 jongens bood een performance coach aan eens mee te lopen en advies te geven over mijn aanpak en het groepsproces. Een van de opmerkingen die me het meeste bij is gebleven: “Sjoerd, er kan er maar 1 het meeste willen”. Hij zei niet wat hij daarmee bedoelde, maar die opmerking is heel lang door mijn hoofd blijven spoken en pas na een aantal jaren kon ik deze opmerking in de juiste context plaatsen. Om dit uit te leggen ga ik even terug naar de tijd dat ik een jonge coach in de hoofdklasse was, altijd gefocust om te winnen. Worden we kampioen of doen we iets unieks in de hoofdklasse, dan groeien mijn kansen om bondscoach te worden en kwam ik steeds dichter bij mijn einddoel, de Olympische Spelen. Al mijn energie stopte ik in de teams om ze zo succesvol mogelijk te laten zijn en steeds meer kreeg ik het gevoel dat het vooral van mijn kant moest komen. Dit irriteerde en frustreerde mij enorm wat natuurlijk leidde tot boze uitspattingen van mij naar het team. Ik begreep niet waarom ze niet meer initiatief namen, nog meer energie gaven. En dat alles vanuit de coach moest komen. Toen begon ik langzaam te beseffen wat de performance coach mij destijds vertelde; er kan er maar 1 het meeste willen Sjoerd. Wat wordt er bedoeld met ‘er kan er maar 1 het meeste willen?’ Jouw spelers of werknemers moeten degenen zijn die het meeste willen! Jij als coach of als manager staat aan de zijlijn, maar de spelers/werknemers zijn feitelijk de ‘acteurs’ die het moeten doen binnen de lijnen/werkveld. Op het moment dat jij meer wilt dan je spelers/werknemers dan doet zich een situatie voor waarbij jij ze vooruit moet duwen. Dit zal op korte termijn best wel werken, maar zeker niet op de lange termijn. Ik heb wel eens tegen een team gezegd “vanaf nu mogen jullie aan mij laten zien hoe graag jullie willen” want dat ik iets wilde bereiken was wel duidelijk. Maar ik moest er juist voor zorgen dat mijn team nog meer wilde dan ik en daar ligt voor leidinggevenden altijd de uitdaging. Destijds heb ik een meer afwachtende houding aangenomen en een omgeving gecreëerd waarin ze initiatief moesten pakken. Initiatief nemen en inzet tonen werden mijn benchmark en de spelers die dit het beste lieten zien werden geselecteerd voor trainingsstages. Ik ben daar sindsdien niet meer van afgeweken. Ik zag namelijk spelers in het veld staan zoals ik ze nog niet eerder had gezien. Ik hoefde ze niet meer te pushen om harder te rennen en ik kon mij bezighouden met meer fundamentele zaken dan enthousiasmeren en vragen om harder te werken. Dit maakte mij rol als eindverantwoordelijke ook veel waardevoller en interessanter. Kortom, je creëert een situatie waarin spelers/werknemers jou energie geven in plaats van andersom. Wil een speler/werknemer dan nog steeds niet meer dan hetgeen jij wenst, dan is er voor mij maar 1 oplossing, het team gaat verder zonder deze speler/werknemer. Let maar op hoezeer de energie dan nog toeneemt! Een citaat van een van de grootste Nederlandse voetballer ever, Johan Cruyff, is dat je het pas gaat zien als je het doorhebt. Het heeft bij mij even geduurd, maar sinds ik mij hier bewust van ben heeft me dat als coach ook rustiger gemaakt en zie ik meer wat er in mijn team gebeurt omdat die oogkleppen af zijn. Het is je TEAM dat iets heel graag wil bereiken en jij als eindverantwoordelijke bent ervoor om ze te inspireren en richting te geven. Zorg dat je dit doet met mensen die jou ook energie geven, want dan is het heerlijk om al je energie in hen te steken. Sjoerd
0 Reacties
Begin van 2020 zijn we met de dames van India gestart met een kort trainingskamp. Hierna zijn we naar Nieuw Zeeland afgereisd om daar 5 wedstrijden te spelen, waarvan 4 tegen Nieuw Zeeland en 1 tegen GB. Na 16 maanden het team alleen geleid te hebben was dit de eerste keer dat mijn nieuwe assistent Janneke Schopman erbij was.
Het was een erg goede tour! We wonnen van GB en ook 2x van Nieuw Zeeland. Uiteraard moet je alles in perspectief zien, maar voor ons waren die overwinningen belangrijk. Het geeft vertrouwen dat we ook van top 5 landen kunnen winnen. Bij mijn aanstelling bijna 4 jaar geleden hadden we ook een tour naar Nieuw Zeeland alleen waren de resultaten toen zeker niet in ons voordeel. Het team heeft de afgelopen jaren goede stappen gemaakt! Na de Nieuw Zeeland tour hebben we 1 week vrij gehad om vervolgens weer vol in training te gaan voor de volgende tour. Alleen toen werd alles anders… We stonden op het punt te vertrekken voor een korte break maar hebben uiteindelijk besloten om op ons trainingscomplex van SAI te blijven. Alles was onzeker vanwege het opkomende Corona virus. Vanaf dat moment hebben we in totaal 4,5 maand op het complex gezeten. We mochten niet buiten de hekken komen en zaten feitelijk vast. Op dat moment dook er ook nog een virus op bij de kippen waardoor we 2 maanden geen vlees hebben kunnen eten (want kip is het enige dat in India gegeten wordt). Na 4,5 maand op ons complex vastgezeten te hebben, konden we uiteindelijk in juli 6 weken naar huis. Na die 6 weken volgde weer een onafgebroken periode van 4,5 maand in India waarbij we ook weer niet buiten de hekken van het complex mochten komen. In die maanden hebben we gelukkig wel kunnen trainen, maar je wil natuurlijk buiten de grenzen wedstrijden spelen ter voorbereiding op de Olympische Spelen. Deze lange periode hebben we gebuikt om onderlinge wedstrijden te spelen, wedstrijden tegen de junior boys en ook tegen de junior girls. Deze wedstrijden hebben we gespeeld onder grote vermoeidheid om het verschil kleiner te maken. 2020…… Een heftig jaar, niet alleen op sportief vlak, maar zeker ook op persoonlijk vlak. Een jaar waarin ik mijn gezin en vrienden nauwelijks heb gezien. Maar met name door de steun van mijn vrouw hebben we deze periode doorstaan. Mensen die mij kennen weten dat ik een familieman ben en dat mijn gezin het allerbelangrijkste is. We zijn deze uitdaging samen aangegaan en daar staan we ook allemaal nog steeds voor 100 procent achter. De gemaakte afspraken; regelmatig thuiskomen en dan weer op reis vielen natuurlijk door Corona volledig in het niet… En dat had natuurlijk niemand kunnen voorzien. Het heeft ook wel weer iets gebracht. Er zijn lange periodes geweest, met name in de eerste lockdown, waar we ook niet eens mochten trainen. Dan zit je de hele dag in je appartement… In deze periode wilde ik ritme houden en mijn tijd zo goed mogelijk gebruiken om zo toch elke avond met een voldaan gevoel naar bed te gaan. Dit heeft geresulteerd in de start van een nieuw bedrijf. Samen met 3 partners zijn we begonnen aan een nieuw avontuur, hier ga ik later nog op terugkomen. Maar sport speelt uiteraard een rol en ik zet mijn coaching ervaring op een andere manier in. Het proces van het opbouwen van een bedrijf heeft mij in die periode veel energie gegeven. Daarnaast had ik de tijd om mijn presentatie, het bouwen van een high performance team, hoe om te gaan met tegenslagen en grenzen verleggen voor bedrijven/teams, eens goed onder de loep te nemen. Ik ben hier nu 4 jaar en in deze jaren heb ik zeer waardevolle lessen geleerd en weer meer ervaring opgedaan. Ervaring in het coachen van een team in een land met een totaal andere cultuur waar andere regels, normen en waarden gelden. Verder heb ik de lockdown aangegrepen om een boek te schrijven over mijn periode in India. Ik heb hier nooit de tijd voor gehad en dit was een ideaal moment. Daarnaast heeft het mij ook geholpen om de hele periode te reflecteren. Nog een mooi initiatief. In deze periode heb ik ook het agentschap voor PlayintheUS aangenomen. We helpen Indiase studenten die kans maken op een Academic of een Sport scholarship in de USA . De faciliteiten in de USA zijn natuurlijk ongelofelijk en het biedt deze sporters een kans om te studeren in Amerika met een beurs. Dit scheelt natuurlijk veel geld, maar nog belangrijker, de Indiase sporters die naar Amerika afreizen en een scholarship krijgen sporten daar op hoog niveau waar uiteindelijk India weer van profiteert. Tot slot zijn we natuurlijk druk bezig geweest met ONFIRE Hockey Support. De lockdown in Nederland betekende dat we keer op keer een plan B moesten hebben, out of the box moesten denken en innovatief moesten blijven. Keer op keer proberen we weer te kijken hoe we onder andere onze scholen, kampen en clinics kunnen verbeteren om onze deelnemers nog meer uit te dagen. We blijven constant zoeken naar waar er nog meer kansen liggen voor ONFIRE Hockey Support. Ik moet zeggen dan ook dit proces mij er doorheen heeft gesleept in die periode. Wat heb ik geleerd? Om niet in een isolement te raken moet je juist actie ondernemen, bezig blijven, ritme houden. Dat geeft je uiteindelijk energie! Bij de pakken gaan neerzitten is heel makkelijk… bedenken wat je allemaal NIET kan in de lockdown.. Maar gelukkig denk ik altijd in kansen, dat zet me aan tot actie en dat geeft me energie. Ik wens iedereen hele fijne feestdagen! Als er iets is wat we dit jaar hebben ervaren is dat je moet genieten van hetgeen je hebt! Op naar een gezond en sportief 2021. Een jaar waarin we met India deelnemen aan de Olympische Spelen en wat tevens mijn laatste jaar zal zijn bij deze dames. En het jaar waarin ik 20 jaar coach ben! The year 2020At the beginning of 2020 we started a short training camp with the ladies of India. After this we traveled to New Zealand to play 5 matches there, of which 4 against New Zealand and 1 against GB. After 16 months of leading the team alone, this was the first time that my new assistant Janneke Schopman was there.
It was a very good tour! We won against GB and also twice against New Zealand. Obviously you have to put everything in perspective, but those victories were important to us. It gives confidence that we can also win from the top 5 countries. When I was appointed almost 4 years ago we also had a tour to New Zealand, but the results were certainly not in our favor. The team has made really big steps in recent years! After the New Zealand tour we had 1 week off to go back to full training for the next tour. Only then did everything change ... We were about to leave for a short break but finally decided to stay at our SAI training complex. Everything was uncertain because of the emerging Corona virus. From that moment on we have spent a total of 4.5 months on the complex. We were not allowed to go outside the gates and were actually stuck. At that moment a virus also appeared in the chickens, so that we were unable to eat meat for 2 months (because chicken is the only thing that is eaten in India). After being detained in our complex for 4.5 months, we were finally able to go home for 6 weeks in July. After those 6 weeks, another uninterrupted period of 4.5 months in India followed, during which we were not allowed to go outside the gates of the complex. Fortunately, we were able to train in those months, but of course you want to play matches outside the borders in preparation for the Olympic Games. We used this long period to play mutual matches, matches against the junior boys and also against the junior girls. We played these matches under great fatigue to make the difference smaller. 2020 …… A tough year, not only on a sporting level, but also on a personal level. A year in which I hardly saw my family and friends. But it was mainly because of the support of my wife that we got through this period. People who know me know that I am a family man and that my family is the most important thing. We took on this challenge together and we are all still 100 percent behind it. The agreements that have been made; coming home regularly and then traveling again were of course completely insignificant due to Corona… And of course no one could have foreseen that. It has also brought something. There have been long periods, especially in the first lockdown, where we were not even allowed to train. Then you spend the whole day in your apartment ... During this period I wanted to keep a rhythm and use my time as well as possible to go to bed with a satisfied feeling every night. This has resulted in the start of a new company. Together with 3 partners we have started a new adventure, I will come back to this later. But sport obviously plays a role and I use my coaching experience in a different way. The process of building a business gave me a lot of energy during that period. In addition, I had the time to take a closer look at my presentation, building a high performance team, how to deal with setbacks and pushing boundaries for companies / teams. I have been here for 4 years now and in these years I have learned very valuable lessons and gained more experience. Experience in coaching a team in a country with a completely different culture where different rules, norms and values apply. I also used the lockdown to write a book about my time in India. I never had the time for this and this was an ideal moment. In addition, it also helped me to reflect throughout the period. Another great initiative. During this period I also hired the agency for PlayintheUS. We help Indian students who have the chance to win an Academic or a Sport scholarship in the USA. The facilities in the USA are of course incredible and it offers these athletes an opportunity to study in America with a scholarship. This of course saves a lot of money, but more importantly, the Indian athletes who travel to America and a scholarship get sports at a high level, which ultimately benefits India. Finally, we have of course been busy with ONFIRE Hockey Support. The lockdown in the Netherlands meant that time and again we had to have a plan B, think out of the box and remain innovative. Time and again we try to look at how we can improve our schools, camps and clinics to challenge our participants even more. We are constantly looking for where there are more opportunities for ONFIRE Hockey Support. I must say that this process dragged me through in that period. What did I learn? In order not to become isolated, you have to take action, keep busy, keep rhythm. That ultimately gives you energy! It is very easy to sit down and think about what you CANNOT do in the lockdown .. But fortunately I always think in terms of opportunities, that makes me take action and that gives me energy. I wish everyone a Merry Christmas! If there is one thing we have experienced this year is that you have to enjoy what you have! On to a healthy and sporty 2021. A year in which we participate in the Olympic Games with India and which will also be my last year with these ladies. And the year in which I have been a coach for 20 years! The 2021 Olympic Games will definitely be my last tournament with the ladies of India. My contract has been extended by 1 year after it became clear that the Games were postponed for a year. When my contract ends in September next year, I will have been working in India for 4.5 years. A good time to stop! In another anniversary year because in 2021 I will be active as a coach for 20 years.
That extra year was just as hard for me because in my head I was already working on my return home this year. It just doesn't feel right to quit now without taking part in the Games. This is something we have worked very hard for 3.5 years together and you want to be there too! The job ain't finished yet .. For now, the focus is entirely on the 2021 Games. We won the Asia Cup with dominate hockey, in the World league we have shown we can beat world class teams and with our New Zealand tour we made another step in our process to win the Asian games and the World Cup.
Unfortunately the Commonwealth Games we didn't perform the way we expected but still we had good statistics. Players driven The coaching style I choose was players driven. The reason is that players learn to take responsibility for their actions because all the decisions which are taken they were involved and that means they were supporting the plan. The other reason is that when you involve players in the thinking process they will get more tactical awareness and learn faster. This is scientifically proven because they have to learn to take decisions inside the pitch. It means that I prepare the matches and after this I share it with the leaders so they can explain in Hindi to the rest of the team. I had a lot of confidence that with this way of working we could win the Asian Games and the Word Cup. I wish the new coach all the best with this process and I will focus on the woman to continue the process I started 14 months ago to do well at the World Cup and the Asian Games. The girls worked hard and I am looking forward to see them again at the Asian Champions Trophy in Korea. |
Welcome to my site, here I share the experiences of the past 20 years as a coach and how you can benefit from this.
|
