Op 18 februari bel ik om 11.00 mijn vader om te vragen hoe het met hem gaat. Hij heeft al 5 dagen griep en slaapt erg veel. Hij neemt niet op dus ik besluit om 's middags wel even langs te gaan. Kan ik mooi even verder met mijn werk want daar was ik nauwelijks aan toegekomen de afgelopen week. Mijn moeder is namelijk net uit het ziekenhuis ontslagen. Maar toch, op de een of andere manier had ik een slecht gevoel over de gezondheid van mijn vader. Daarom belde ik de dokter voor een kuur, de griep duurde nu te lang. De apotheker zou het diezelfde dag nog langsbrengen.
Om 16.00 vertrok ik met mijn jongste dochter Pleun naar mijn vader om poolshoogte te nemen, dat deed ik inmiddels dagelijks. Bij aankomst was, zoals altijd, de deur open en ik riep zijn naam want ik zag dat hij lag te slapen op de bank. Geen reactie... Vanuit de deuropening kon je alleen zijn voeten zien, maar hij deed wel vaker een middagdutje op de bank. Na meerdere pogingen een reactie te krijgen besloot ik naar de bank toe te lopen. Mijn voorgevoel was niet ok.. dus ik vroeg mijn dochter om maar even bij de deur op papa te wachten. Wat ik zag was beangstigend, zijn gezicht was spierwit en er zat opgedroogd bloed bij zijn neus. Ik heb nog een paar keer wat harder zijn naam geroepen maar ik wist het eigenlijk wel. Er ging op dat moment van alles door me heen, ik wilde het uitschreeuwen, ik wilde hem door elkaar schudden, maar ik moest me inhouden voor Pleun. Het afschuwelijke besef dat mijn grote vriend, mijn raadgever, mijn vader er niet meer was kwam keihard binnen. Maar ik moest rustig blijven voor die kleine en vertelde haar, vechtend tegen mijn tranen, dat opa in een diepe slaap ligt en dat we maar beter kunnen gaan.

Mijn grootste verlies was een feit en zal al die anderen in perspectief plaatsen. Elk verlies als coach heeft me beter gemaakt, maar deze kan ik nog niet plaatsen…